POEMAS

Ela non pode recordar cando sucedeu, se é que sucedeu algo, en que momento os poemas que cada día el lle facía chegar, ben por email, ben por guasap, deixaron de ser da súa autoría.

Ao principio non pasou nada. Ao principio nunca pasa nada, supoño, ata que un día, non sabe se de súpeto, quizais nun café que se alargou máis do normal, deu en pensar que, no fondo, el xa non tiña palabras para amala e que, entón, tampouco serían del os sentimentos, os desexos, que, en realidade, estábase a deitar infinita con Neruda, que era Gelman quen atrapaba a dozura dos seus beizos de chuvia, que eran as mans de Valente as que cobizaban os seus peitos, que quen se rendía na calella sen saída das súas pernas era Miguel Hernández ou Miro Villar, debruzado, quen lle deixaba o corpo baleiro e o sorriso pleno, que Iribarren... Muller!  Karmelo, que lle fixese o que lle pete.

E quixo e non quixo deixalo, pois sentiuse a un tempo enganada e adúltera, puta e musa, muller de todos e única amante e gustou de ser tantas mulleres. E ao final todo seguiu igual, claro, pero non coma sempre.

Mario Caneiro