Na guerra.

Todo o lugar anda preocupado pola guerra. Non o entendo ben. Eu teño catro anos e gústame ir á guerra. Na guerra hai ratos, arañeiras vellas, pucheiros escachados, ferramenta chea de ferruxe, farrapos e algunha mazá apodrecendo. O que non hai é luz, por iso nunca vou pola noite.

Onte papa riuse de min e, mentres me abrazaba, díxome que era un criquelas por terlle medo á escuridade. Encabuxeime, así que hoxe non penso subir. Ademais algunhas noites veñen os dous homes de traxe verde e sombreiro duro. Eles non teñen medo. A mamá ponlles sempre leite ou caldo, o que haxa. Eles comen e nosoutros miramos. Cando marchan, se sobra algo, comemos os demais. Comen e non din nada. Ninguén di nada. Só cando rematan míranme e preguntan:

- Rapaz, ¿onde vai teu pai? 

Non me cren pero marchan. Se hoxe me prestasen o foco, que gardan baixo a capa cando entran, eu atravesaría sen medo polo entreportas, subiría valente as escaleiras e desacaravillaría a porta que leva á guerra. Eles verían que non minto e  papá vería que non son un caguetas. 

Mario Caneiro