Parella

Dende que sentaron na mesa do lado, non son quen de ler o xornal, os ollos vánseme tras deles.

Os sacos de durmir, a tenda de campaña, dúas bolsas a carón da mesa, as olladas que non se tropezan e un cansazo, como alleo, na cara limpa e morena dela, indicaban que moi probablemente aquel era o derradeiro almorzo das vacacións. 

Nada sei deles, pero apetéceme pensar que ela é Piscis. Del non penso nada, porque non está, non parece consciente de nada, moito menos dese cansazo dela que case vira a tristeza, el se cadra está a pensar na volta ao traballo, ou aos estudos, andan os dous nesa idade límite, ou ao mellor barrena no coche que lle gustaría ter. Sei que ela vai ser Piscis e non vai ler, o que escribín hoxe, na sección do horóscopo nos xornais, que a tristeza dos seus ollos, esa que se fai visible só polo cansazo, e que se volverá invisible en canto atope unha mínima razón para sorrir, esa tristeza non é de hoxe, nin de onte, é unha premonición que ela aínda non intúe, unha pena que rebentará, de ser o caso, anos despois, a cal, se cadra tamén a ela, e non só a el, lle pareza repentina, un arrouto, pero xa estaba neles, neste almorzo que actúa de marco entre a leira das vacacións e a do tempo ordinario. Estaba sen que eles a visen, entre os restos da marmelada, os estoxos baleiros de azucre, os pousos do café, as inevitables faragullas, coma unha predisposición xenética da parella.

El, aspecto e roupa deportiva, regresa á vista á mesa.- Tiramos?- Ela que segue no horizonte reponde un “Bueno”, como con desgana por marchar, pero sabe que por nada do mundo quedaría alí. Sabe que aqueles día preguiceiros, languidamente felices só terán sentido se son unha paréntese. Por iso tardará, se chega a suceder, en crer que lles acaba de estoupar a tristeza na cara.

No xornal tampouco pon nada ao respecto.

Mario Caneiro.